De spelinloop is in Nederland een verlengd brengmoment waarbij ouders in de groep met hun kind mogen spelen. Het doel van de spelinloop is om ouders beter te leren kennen en eventueel om ouders tips te geven hoe zij de ontwikkeling van hun kind kunnen ondersteunen. Maar om de juiste tips te geven, moet je weten wat ouders nodig hebben. Hoe speelt het kind? Hoe stimuleren de ouders het kind in de ontwikkeling? En hoe kun jij daarop aansluiten? Daarbij kun je nog wel te maken krijgen met culturele verschillen die soms leiden tot miscommunicaties.
In elke cultuur gaan ouders anders om met hun kinderen en dus ook met de manier waarop ze met hun kinderen spelen en hoe ze de ontwikkeling van hun kinderen ondersteunen. Probeer je dus te verdiepen in de verwachtingen van ouders en achtergrond van het kind, en neem een open houding aan. Dat is de basis voor een prettig wederzijds begrip.
Ik-cultuur en wij-cultuur
Nieuwsgierig zijn naar hoe alle ouders tegen het spelen van hun kind en de ontwikkeling van hun kind aankijken, is een belangrijke basis in ons werk. Daarbij is het goed om na te denken over je eigen onbewuste verwachtingen. Iedere cultuur is uniek maar een essentieel verschil kun je aanwijzen in de ‘ik-cultuur’ waarin het individu centraal staat en de ‘wij-cultuur’ waarin relaties onderling meer centraal staan.
Zo hechten we in onze contreien waarde aan de momenten waarop een ouder geconcentreerde aandacht voor het kind heeft, bijvoorbeeld door één op één met het kind te spelen of het kind voor te lezen. Daarnaast is er meestal veel en divers speelmateriaal voor de kinderen aanwezig. Kinderen worden gestimuleerd om puzzels te maken, te knutselen en zichzelf uit te drukken in fantasie- en rollenspel. Spelenderwijs maken kinderen zich de volwassenwereld eigen en ontwikkelen ze creativiteit.
Maar niet in elke cultuur is het gebruikelijk dat volwassenen met kinderen meespelen. In de zogenaamde wij-culturen worden kinderen meegenomen in het leven van alledag. Ze zijn aanwezig bij de dagelijkse taken in huis, helpen met boodschappen doen en met koken en gaan mee naar feesten, begrafenissen en concerten. Zo leren ze hoe de volwassen wereld werkt en krijgen ze rijke ervaringen mee. In veel culturen spelen kinderen minder met speelgoed en vooral met elkaar. Hierdoor leren ze al stoeiend hun eigen en elkaars grenzen te verkennen en jongere kinderen te helpen. Kinderen die van huis uit gewend zijn vooral met elkaar te spelen en niet of minder met speelgoed, kunnen wel eens de neiging hebben om er wild mee om te gaan zoals ze zouden doen tijdens het stoeien met leeftijdsgenoten.
Onbewuste verwachtingen
Vanuit onze eigen cultuur, opvoeding en opleiding hebben wij een bepaald beeld van hoe de omgang van ouders met kinderen het beste zou kunnen zijn. We dragen allemaal onbewuste verwachtingen met ons mee. Wij gaan er misschien vanuit dat ouders de spelinloop zullen aangrijpen om met hun kind te spelen of om ‘echt even samen te zijn’. Er zijn echter ook ouders die de inloop als een sociale gelegenheid zien en vinden het dus beleefd om met de volwassenen contact te leggen. Terwijl jij dus op zo’n moment misschien denkt: ‘Staan ze weer met elkaar te kletsen!’ Ook zullen er ouders zijn die niet bekend zijn met de materialen. Sommige ouders hebben vroeger bijvoorbeeld nooit puzzels gehad. Het is dan misschien te moeilijk om samen met hun kind te puzzelen.
Lees meer tips en praktijkvoorbeelden in KIDDO 3 (2018) vanaf pagina 23.
Nog geen abonnee? Klik hier.
