Jesse (bijna 4) heeft diabetes. Hij gaat twee dagen per week naar de peutergroep van pedagogisch medewerker Lies van Eijsden, van Kindcentrum Atalanta (SKH) in Heerhugowaard.
ALARM
‘Jesse ging al naar de opvang toen hij plotseling ziek bleek te zijn. Sinds twee jaar maakt Jesses lijf geen insuline aan, die nodig is om koolhydraten op te nemen in je lichaam. Hij krijgt nu insuline via een speciaal ‘kastje’, een pompje eigenlijk, dat met een klein pleistertje aan zijn lijf zit. Zijn waarden horen tussen de 4 en 8 te zijn, maar ze schommelen onder bepaalde omstandigheden geregeld. Gelukkig heeft Jesse een sensor die die waardes aangeeft via zijn pompje en die ook een alarm kan geven. Als de waarde te laag is, kan Jesse buiten bewustzijn raken en moeten we 112 bellen. Dat hoop je natuurlijk nooit mee te maken. Ik herinner me dat Jesses vader hem een keer ophaalde en zijn waarde 1,3 bleek te zijn, terwijl Jesse naar zijn vader toe rende. Toen had hij nog geen sensor en wij hadden niks aan hem gemerkt. “Hij had met deze waarde in coma moeten liggen, blijkbaar kan hij er goed tegen”, zei zijn vader. Dat is schrikken!’
ROOSVICEE
‘Eén keer per dag meten mijn collega’s of ik Jesses bloedglucosewaarde met een vingerprik. Dat is een extra controle. Verder lezen we zijn waardes af op een aantal vaste momenten per dag, en natuurlijk ook als het alarm afgaat. Is het te hoog, dan zeggen we: Jesse, ga eens even flink rennen! Of we laten hem lekker buiten spelen. Dan verbruikt hij energie en dalen zijn waarden. Bij een te lage waarde krijgt ‘ie iets zoets, limonade bijvoorbeeld, die snelle suiker heeft hij dan nodig. De andere kinderen zijn het al gewend dat Jesse soms net even wat eerder z’n fruit eet. Dat vinden ze helemaal oké. Laatst zei een peutertje toen Jesses alarm ging: “Jesse, je telefoon gaat af!’’’
Lees verder in KIDDO 5 (2016) vanaf pagina 10. Nog geen abonnee? Klik hier.
‘Jesse ging al naar de opvang toen hij plotseling ziek bleek te zijn. Sinds twee jaar maakt Jesses lijf geen insuline aan, die nodig is om koolhydraten op te nemen in je lichaam. Hij krijgt nu insuline via een speciaal ‘kastje’, een pompje eigenlijk, dat met een klein pleistertje aan zijn lijf zit. Zijn waarden horen tussen de 4 en 8 te zijn, maar ze schommelen onder bepaalde omstandigheden geregeld. Gelukkig heeft Jesse een sensor die die waardes aangeeft via zijn pompje en die ook een alarm kan geven. Als de waarde te laag is, kan Jesse buiten bewustzijn raken en moeten we 112 bellen. Dat hoop je natuurlijk nooit mee te maken. Ik herinner me dat Jesses vader hem een keer ophaalde en zijn waarde 1,3 bleek te zijn, terwijl Jesse naar zijn vader toe rende. Toen had hij nog geen sensor en wij hadden niks aan hem gemerkt. “Hij had met deze waarde in coma moeten liggen, blijkbaar kan hij er goed tegen”, zei zijn vader. Dat is schrikken!’
ROOSVICEE
‘Eén keer per dag meten mijn collega’s of ik Jesses bloedglucosewaarde met een vingerprik. Dat is een extra controle. Verder lezen we zijn waardes af op een aantal vaste momenten per dag, en natuurlijk ook als het alarm afgaat. Is het te hoog, dan zeggen we: Jesse, ga eens even flink rennen! Of we laten hem lekker buiten spelen. Dan verbruikt hij energie en dalen zijn waarden. Bij een te lage waarde krijgt ‘ie iets zoets, limonade bijvoorbeeld, die snelle suiker heeft hij dan nodig. De andere kinderen zijn het al gewend dat Jesse soms net even wat eerder z’n fruit eet. Dat vinden ze helemaal oké. Laatst zei een peutertje toen Jesses alarm ging: “Jesse, je telefoon gaat af!’’’
Lees verder in KIDDO 5 (2016) vanaf pagina 10. Nog geen abonnee? Klik hier.
