‘Kinderclub Domino uit Waarschoot (België) bestaat sinds 1997 en het nachtspel hebben we kort na de opening ingevoerd’, legt coördinator Marc Engels uit. ‘We merkten immers dat de oudste kinderen het jammer vonden dat ze niet meer konden komen; sommigen kinderen komen hier al sinds hun derde jaar. Ze beleven dus heel wat gedurende die jaren en willen op een leuke manier afscheid nemen van ‘hun’ Domino. De vraag om dit georganiseerde afscheid kwam dus echt van de kinderen zelf. Intussen vindt het evenement jaarlijks plaats volgens een min of meer vast stramien: we genieten met z’n allen van een lekker maaltijd, een spannende dropping en een gezellig samenzijn, vóór we ons uiteindelijk neervlijen op onze luchtbedden. ’t Is vrij voorspelbaar, maar daar houden de kinderen van.’

E-mail & sms
Vijfentwintig kinderen, die nu echt afscheid komen nemen van hun buitenschoolse opvang, komen druppelsgewijs Domino binnengewandeld. Ze slepen flink wat bagage mee: een slaapzak en een luchtbed, slaapkleding en vaak nog een lievelingsknuffel. De sfeer zit er meteen in. Via e-mail en sms hebben ze elkaar bovendien extra aangespoord om er voor deze laatste keer nog eens bij te zijn. Ook Cedric en Brecht zijn gezworen vrienden. Ze zijn beiden twaalf en vonden dat ze hier niet konden ontbreken. ‘Wij komen hier allebei sinds we in de kleuterklas zaten en we hebben het altijd goed naar onze zin gehad.’ Wat ze het leukste vonden aan de dagen bij Domino? ‘Dat is echt een moeilijke vraag’, lacht Cedric. ‘De begeleiders vonden we allemaal tof. Maar leidster Ellen steekt er toch bovenuit.’ Dat leidster Ellen intussen stiekem meeluistert, is geen bezwaar. ‘De sfeer was leuk en er was hier altijd wel iets te doen’, gaat Cedric verder. ‘Ja, die gezellige drukte vond ik ook wel het fijnst, valt Brecht zijn vriend bij. Dat ze binnenkort niet meer naar Domino kunnen komen, vinden ze eigenlijk wel jammer. ‘Maar ja’, zegt Brecht op een volwassen toon, ‘we blijven geen kinderen, hè.’ ‘We zitten midden in onze puberteit, we zijn hier dus niet meer echt op onze plaats’, schatert Cedric.

Debby, Amber en Emma delen deze mening. Hoewel ze met veel plezier terugkijken op hun tijd in Domino, zijn ze er intussen echt te oud voor geworden. De middelbare school is een nieuwe leefomgeving, waar ze hun ‘kindertijd’ voorgoed achter zich zullen laten. Toch vinden ze het leuk om elkaar voor dit unieke nachtafscheid nog eens in de opvang te treffen. De meisjes halen herinneringen op aan de prille momenten die ze bij Domino beleefden. ‘Alleen als er te veel peuters waren, vond ik het niet zo leuk’, zegt een van hen. ‘Ik vond het vooral tof dat er hier zoveel activiteiten waren en dat ik hier mijn vriendinnen van school kon zien.’ Ook nu verwachten Debby, Amber en Emma dat ze zich goed zullen vermaken. ‘Het is leuk dat we hier nu een keer alleen met de oudsten zijn, dan kunnen we ons eigen ding doen. Er lopen geen peuters in de weg en er zijn geen regels’, zeggen ze al grappend. Maar dat valt een beetje tegen: mobiele telefoons zijn vanavond niet welkom.

Intussen weerklinkt enthousiast gelach op de zolderverdieping, die voor de gelegenheid is ingericht als kampeerplaats. De tieners kijken uit naar de dropping, al heeft niet iedereen vertrouwen in een goede afloop. Een beetje bang zijn voor het donker mag ook nog wel als je al twaalf bent. En daarom kun je maar beter een reusachtige zaklamp bij je hebben.
‘Als we twee kilometer moeten lopen, zullen we wel moe zijn’, zegt een van de logés. ‘Dan zal er niet veel meer gefeest worden’, zegt een ander. ‘Reken daar maar niet op’, lacht weer een ander. Die heeft duidelijk zin om vanavond stevig door te zakken.


Lees verder in KIDDO 5, vanaf pagina 35