Volwassenen die met kinderen werken, hebben het vast wel eens meegemaakt: een creatieve black-out. Je hebt even geen inspiratie voor spelletjes… en besluit er een boek bij te nemen. Je wil iets origineels vertellen aan de kinderen, ze in gedachten meenemen naar... tja, waarheen? Wordt het opnieuw een verhaaltje uit de omnibus van Jip & Janneke, of mag het dit keer toch nét iets verrassender zijn? Volgens Veerle is ‘vertellen’ veel leuker zodra je van de bekende paden afwijkt. Laat je nergens door afremmen. Vergeet wat niet kan of niet mag en begin aan een spannend vertelavontuur.
Veerle: ‘Voor ons volwassenen lijkt vertellen soms een ongelofelijk moeilijke opdracht, maar dat is het eigenlijk niet. Als je je volledig aan je fantasie overgeeft, gaat vertellen vanzelf. Tijdens workshops over vertellen, start ik met een roddelronde per tweetal. Elke helft van een duo moet aan zijn of haar partner vertellen wat hij ’s morgens heeft beleefd. Niet meer dan dat. Vervolgens ruilen we onderling van plaats, en vertelt iedereen het verhaal dat hij hoorde door aan een ander. Maar: ik vraag om de details stevig te overdrijven. Met dat verhaal wisselen we binnen de groep nog eens van partner. We vertellen wat we hoorden door aan nog iemand anders en dikken het aan tot een groteske en ongeloofwaardige gebeurtenis. In geen tijd heb je zo de gekste vertelsels bij elkaar. Mensen ontdekken zo dat verzinnen echt niet zo moeilijk is, het lijkt gewoon op overdreven roddelen. Als je zelf gelooft wat je vertelt, dan doen je luisteraars dat trouwens ook.’

Voorbeeld

Je bent vanochtend naar de opvang gereden en stond even in de file. Toen je in de buurt van het gebouw kwam, was het even zoeken naar een parkeerplek vanwege wegwerkzaamheden. Flink vervelend, maar je was toch op tijd om de eerste kinderen te verwelkomen. Als je die gebeurtenissen tot in het zoveelste kwadraat overdrijft, klinkt het verhaal zo:
‘Vanmorgen was ik zeker twee uur onderweg hiernaartoe! Er stonden een miljoen auto’s in de file. Sommige auto’s waren heel groot, met reuzenbanden. Andere waren zo klein dat je er bijna overheen kon rijden. Dus stapte ik uit mijn gewone auto, in zo’n heel klein autootje, en wrong ik mezelf tussen het verkeer tot ik bij de opvang was. Maar… hier bleek de straat helemaal versperd. Ze hadden er net een gigantische put gegraven omdat er in de buurt een schat verborgen zou liggen… wie weet vinden we die straks zelf wel!’
Gebruik diezelfde overdrijving wanneer je aan kinderen vertelt over alledaagse dingen: hoe je de boterhammen smeert die ze straks gaan eten, of hoeveel dieren er rondlopen op de kinderboerderij om de hoek… wedden dat ze het super vinden om zoiets te horen?

Potdeksel wordt Inca-schat

Overdrijven is één ding. Als je even flink traint, ben je er in geen tijd een echte expert in. Om wat extra houvast te hebben, kun je een verhaal ook op een andere manier vormgeven: met eenvoudige gebruiksvoorwerpen. Veerle: ‘Alles nodigt uit om een spannend, triest of grappig verhaal te vertellen. Een doodgewone vesleten sportschoen kan bijvoorbeeld het huis geweest zijn van een klein en bijzonder mannetje. Een aftandse potdeksel blijkt een vondst te zijn uit een oude Incatempel. Of neem de magische tomatensnijder: die hebben we gejat uit het kasteel van de koning, waar straks een grote bruiloft plaatsvindt. De dienaren van de koning moeten nog zeker 5000 tomaten snijden… daarom kunnen we de snijder maar beter snel terugbrengen.’
Nog boeiender wordt het als je samen een verhaal bij een voorwerp bedenkt. Iemand start het verhaal en de ander gaat verder op wat al verteld is. Hierbij is het belangrijk dat je telkens aanvaardt wat de ander erbij verzonnen heeft. Alles wat gezegd is, is dus waar! Misschien maakt het verhaal ineens een bocht van 180° graden … maar zo wordt het ook extra leuk en afwisselend.’