Kinderopvang is meer dan alleen een zaak ‘voor de kinderen’. Ouders zijn er net zo intensief bij betrokken. Zij zetten immers de eerste stap om opvang te zoeken. Als ze die vinden, is het even afwachten: klikt het met de begeleid(st)ers? Zal ons kind er zich goed voelen en kan de opvang afgestemd worden op onze werktijden? KIDDO polste bij verschillende ouders hoe zij dit proces ervaren hebben.
Chantal Everaardt (31) woont samen met Arvid en is moeder van Nienke (1). Ze werkt als journalist bij de regionale televisie en op zaterdagen in de woningstofferingszaak van Arvid. Nienke gaat drie dagen per week naar kinderdagverblijf ‘t Hummelhof in Nieuwleusen.
‘Ik vind het kinderdagverblijf van Nienke mooi kleinschalig en qua gevoel heel warm. Alle leidsters, ook van de andere groepen, kennen Nienke van naam. Dat vind ik bijzonder. Uitgangspunt van ’t Hummelhof is dat het eigen karakter van ieder kind gerespecteerd wordt. Laatst mochten de kinderen op een vel papier gaan liggen, zichzelf omtrekken en daarna inkleuren. Mijn eigenwijze dochter wilde dat natuurlijk niet, dus heeft zij een tekening van alleen de benen gemaakt. En die wordt net zo goed opgehangen. Dat vind ik leuk. Heel blij ben ik met de dagboekmap, die volgeplakt wordt met foto’s, werkjes en teksten. Als Nienke over drie jaar van ‘t Hummelhof af gaat, is dat een prachtige herinnering.’
‘Wat prettig is aan ‘t Hummelhof is dat ze met ons meedenken. Toen ik bijvoorbeeld nog borstvoeding op verzoek gaf, wilden ze daar graag aan meewerken, voor zover mogelijk natuurlijk. Ook het vaste ritme dat Nienke heeft, wordt zonder morren aangehouden.’
‘Dat Nienke op ‘t Hummelhof zit, betekent dat ik kan blijven werken. Dat wilde ik ook graag. Dat ik haar met een gerust gevoel kan achterlaten, vind ik heel erg belangrijk. Alleen de crèchetijden zijn voor mij nog een probleem. ‘t Hummelhof gaat om 17.45 uur dicht en dat betekent altijd een race tegen de klok. Ik zit nu in de oudercommissie en probeer dit soort onderwerpen bespreekbaar te maken. Gelukkig staan ze daar erg open voor.
Of we wel eens aan een ander kinderdagverblijf gedacht hebben? Er was in heel Nieuwleusen geen ander! Maar dat is ook niet nodig, als je zo tevreden bent als wij.’
‘Wat prettig is aan ‘t Hummelhof is dat ze met ons meedenken. Toen ik bijvoorbeeld nog borstvoeding op verzoek gaf, wilden ze daar graag aan meewerken, voor zover mogelijk natuurlijk. Ook het vaste ritme dat Nienke heeft, wordt zonder morren aangehouden.’
‘Dat Nienke op ‘t Hummelhof zit, betekent dat ik kan blijven werken. Dat wilde ik ook graag. Dat ik haar met een gerust gevoel kan achterlaten, vind ik heel erg belangrijk. Alleen de crèchetijden zijn voor mij nog een probleem. ‘t Hummelhof gaat om 17.45 uur dicht en dat betekent altijd een race tegen de klok. Ik zit nu in de oudercommissie en probeer dit soort onderwerpen bespreekbaar te maken. Gelukkig staan ze daar erg open voor.
Of we wel eens aan een ander kinderdagverblijf gedacht hebben? Er was in heel Nieuwleusen geen ander! Maar dat is ook niet nodig, als je zo tevreden bent als wij.’
Katrien Willems is bejaardenhelpster en Steven Wynants journalist. Ze wonen in de buurt van Kortrijk en moesten opvang vinden voor Maité en haar jongere zus Fie. Op advies van een nichtje namen ze een kijkje bij een minicrèche in de buurt.
Katrien: ‘Er hing een erg ontspannen en huiselijke sfeer en er was plaats vrij vanaf de periode waarin we opvang nodig zouden hebben. Bij de kennismaking gaf verantwoordelijke Cathy ons een rondleiding en toonde ze de belangrijkste leefruimtes. Daarna volgde een uitgebreid gesprek, waarin we te weten kwamen hoe er met kinderen gewerkt werd.’
Steven: ‘We voelden ons meteen welkom, gerustgesteld. Dat is echt typerend voor de manier waarop deze mensen opvang aanbieden. Ze werken er met twee begeleidsters die al jaren een enorme vertrouwensband hebben opgebouwd, en dat vertaalt zich ook in de contacten met ouders.’
Steven: ‘We voelden ons meteen welkom, gerustgesteld. Dat is echt typerend voor de manier waarop deze mensen opvang aanbieden. Ze werken er met twee begeleidsters die al jaren een enorme vertrouwensband hebben opgebouwd, en dat vertaalt zich ook in de contacten met ouders.’
Katrien: ‘Maité was zeven maanden toen ze haar eerste halve dagen in de opvang doorbracht. In principe bood het dagverblijf opvang tot 18 uur. Maar als we door omstandigheden eens een half uur later waren, was dat nooit een probleem. Voor ouders zoals wij is dat een droomsituatie.’
Steven: ‘Gedurende de periode die Maité naar de opvang ging, had ik ook het gevoel dat de begeleidsters erg betrokken waren bij haar ontwikkeling. Dat gebeurde altijd in dezelfde ongedwongen sfeer. Bij breng- en haalmomenten was er uitgebreid tijd voor een babbel. Zonder uitzondering. Als we eens met vragen zaten, of dingen waarvan we niet wisten hoe ze aan te pakken, konden we bij Cathy terecht.’
