Tevredenheidsgesprekken tussen ouders en opvang raken steeds meer ingeburgerd, en dat is een goede zaak. Alleen kan de manier waarop soms beter. Zo getuigt ook deze moeder: ‘Vooraf krijg ik een lijst met redelijk veel gesloten vragen. Bijvoorbeeld “Ben je tevreden over de communicatie bij het brengen en halen van je kind?” Daarna maak ik een afspraak en gaat het in het gesprek grotendeels over hoe de begeleiders mijn kind ervaren. Natuurlijk luistert de begeleiding wel naar wat ik vertel over hoe mijn kind thuis is. Maar verder lijkt het niet de bedoeling dat ik aanvullingen geef in het beleid van de opvang, bijvoorbeeld over de communicatie bij het brengen en halen. Achteraf weet ik ook niet wat er gebeurt met mijn suggesties, ik krijg er geen feedback over. Ook opvallend is dat ze altijd míj aanspreken in verband met die gesprekken, nooit mijn man. Ach, ’t is misschien een goede voorbereiding voor het oudercontact later op school, maar verder lijkt het eerder een formaliteit dan een écht gesprek.’
Veerle Vervaet is projectmedewerker bij VBJK en begeleidt kinderdagverblijven bij hun ouderbeleid. ‘Het begint al bij wie de gesprekken voert. Dat gebeurt natuurlijk het beste door de vaste begeleider van het kind. Tenslotte staat die het dichtst bij het kind. Bovendien versterken tevredenheidsgesprekken, als ze goed gedaan worden, de vertrouwensband tussen ouders en begeleider. In de realiteit nemen de verantwoordelijken of locatiemanagers dit nog vaak op zich. Om praktische redenen, bijvoorbeeld om niet te vaak begeleiders uit de groep te moeten halen. Of omdat de verantwoordelijke denkt dat hij of zij “neutraler” is, dat ouders bij hem of haar makkelijker kritiek durven uiten.’
Hans Vervenne, coördinator van de Palmboom, is zelf niet bij de tevredenheidsgesprekken. ‘Dat is een zeer bewuste keuze. Maar vaak vertellen ouders of begeleiders mij er wel spontaan iets over en hoe dan ook komen de gesprekken aan bod op onze teamvergaderingen. Als een begeleider zegt dat het gesprek “goed” is verlopen, dan is dat niet voldoende. Ik wil ook weten waarom. Want als alles volgens de ouders in orde is, zijn we mogelijk niet goed bezig: het betekent misschien dat ouders niets durven zeggen. Daarom analyseren we grondig de inhoud van de tevredenheidsgesprekken. Waarvoor krijgen we een pluim, waar zitten de aandachtspunten? Wat kunnen we nog leren van elkaar?’
