Het belang van een goed gesprek Het voeren van 'gesprekjes' met een baby, ook als het nog geen verstaanbare taal spreekt, is heel stimulerend voor de ontwikkeling van de communicatievaardigheden van het kind. Het kind leert in een gesprek beurtelings spreken en luisteren. Het leert het verschil tussen vragen stellen, antwoorden geven en vertellen en het leert expressie toe te voegen aan verbale boodschappen. Voor de sociale ontwikkeling van het kind is het een-op-eencontact uiteraard van grote waarde. Wanneer het kind in beginsel van een volwassene leert hoe de 'regels' van communiceren zijn, zal het naar leeftijdgenootjes hetzelfde gedrag gaan vertonen. Een kind leert ook van communiceren met leeftijdgenootjes en oudere kinderen. Voor de emotionele ontwikkeling is het voeren van gesprekjes ook erg goed. Zeker wanneer de volwassene in staat is de emoties die het kind toont te benoemen en te erkennen. Hierdoor leert het kind dat er verschillende emoties zijn en dat die horen bij gevoelens of gedachten die hij of zij heeft.
Oefenen en imiteren Een baby leert al heel snel na de geboorte dat er verbale manieren zijn om aan de omgeving te laten weten dat er iets aan de hand is. De eerste zes weken huilt het kind voornamelijk maar daarna gaat het vocaliseren. Het maakt klanken zonder dat het huilt en ervaart dat dit reacties kan uitlokken van de omgeving. Een kind oefent naar hartenlust steeds weer verschillende klinkerklanken en later ook medeklinkerklanken. Soms hoor je een kind dat in de box ligt te spelen wel een paar minuten lang alleen maar 'eueueu' zeggen. Als je goed luistert en kijkt, merk je dat het kind de klanken bijna proeft met de mond. Soms lijkt het geluid van heel ver te moeten komen omdat de baby alle spieren in zijn lichaam aanspant zonder dat hij geluid voortbrengt. Maar als het geluid eenmaal 'gevonden' is, dan komt er bijna geen eind aan het verhaal dat het kind te vertellen heeft. Het kind zal variëren in toonhoogte en volume om te onderzoeken hoe de omgeving op deze variaties reageert. Soms stopt het kind een hand of een speeltje in de mond en probeert dezelfde klanken opnieuw te maken. De kleintjes imiteren de intonatie en klanken van de mensen die ze om zich heen horen praten. Je staat soms versteld en kunt soms echt de indruk krijgen dat een baby je iets wil vertellen omdat hij verschillende klanken in verschillende intonaties achter elkaar laat horen.
Lees verder in KIDDO 1, 2008 vanaf bladzijde 14.
