Mensen die dagelijks met jonge kinderen werken, zullen het beamen: uit een kindermond komen de gekste verhalen. Soms zijn ze waar, soms lichtjes overdreven en in bepaalde gevallen volledig uit de lucht gegrepen. Dat weet ook Linda Boerjan. Ze werkt al twintig jaar in het kleuteronderwijs en begeleidt momenteel de peuters en jongste kleuters van basisschool Ter Poorten, in Lissewege bij Brugge.
‘Fantasie bij kinderen, dat leeft de hele tijd. Echt waar’, zegt ze. ‘Bijna dagelijks gebruiken kinderen het in hun spel en gesprekjes. Het is vaak grappig om te zien en te horen. Volgens mij wordt hun fantasie extra gestimuleerd, wanneer kinderen hier ons klasje binnenkomen. We beginnen de dag vaak met een vertelmoment met de pop Jules, die in het weekend telkens gaat logeren bij een van de kleuters. Als zij hun belevenissen vertellen, komt de waarheid naar boven, maar net zo goed de fantastische verzinsels.’

Tafel dekken en flink eten

Werkelijkheid en verbeelding lopen dus vlotjes over in elkaar. Juf Linda vindt het telkens weer een boeiende ervaring. ‘Het leuke is dat, wanneer Jules een weekendje uit heeft geslapen, de ouders van dat kind mij een beknopt weekenddagboek bezorg. Daardoor weet ik wat er echt gebeurd is tijdens die dagen. Maar de versie van de betrokken kleuters kan een compleet andere wending nemen. Als je hoort dat Jules niet zo flink gegeten heeft, of dat hij ’s ochtends geholpen heeft om de tafel te dekken, dan weet je dat je op het spoor van de fantasie zit. Voor kinderen is dat “hun” interpretatie van de werkelijkheid. Het is behoorlijk intens, nu ik erover nadenk.’ (lacht)
‘Je kunt je natuurlijk afvragen of je daar als volwassene in mee moet gaan. Dat doe ik bijna altijd, maar soms ook met een kritisch knipoogje. Dan vraag ik: “Weet je zeker dat het zo is gegaan?” Waarop het antwoord steevast luidt: “Jaaaaa….” Fantastisch toch?’

Over de redenen waarom kinderen aan het fantaseren slaan, is al heel wat gezegd en geschreven (zie kader). Het gaat om dromen die ze voor waar aannemen, of om een onderscheid tussen realiteit en verbeelding dat ze nog niet kunnen of willen maken. Toch is juf Linda is ervan overtuigd dat bepaalde elementen de fantasie bij kinderen nog kunnen versterken. ‘Een pop, een bepaalde knuffel: dat kan voor kinderen echt een steun of toeverlaat zijn. Zo was een van de peuters hier onlangs wat teleurgesteld omdat ze per ongeluk een natte broek had. Meteen zei ze zelf: “Dat zal onze Jules ook niet leuk vinden.” Dat gaat toch best ver. Maar zolang het in een positieve sfeer gebeurt, heb ik er geen bezwaar tegen.’