Waar media over (nood)opvang spraken, lag de focus voornamelijk op het opvangen van kinderen op een veilige en hygiënische manier. Kinderopvang was er enkel voor kinderen van ouders die een zorgberoep uitoefenen of ‘kwetsbaar’ zijn. Die beeldvorming doet terugdenken aan een inmiddels voorbijgestreefd beeld van kinderopvang. Honderd jaar terug zagen we kinderopvang als een noodzakelijk kwaad voor ouders die niet zelf voor de zorg voor hun kind konden instaan (omwille van werk of problematische thuissituatie). De nadruk lag op hygiëne en fysieke zorg voor kinderen. Ouders mochten de kinderopvang niet betreden. Ze overhandigden hun kind aan de ingang van de ‘kribbe’.

Maar hedendaagse en kwaliteitsvolle kinderopvang is veel meer dan dat. Het is een rijke omgeving waar kinderen nieuwe ervaringen opdoen en volop met andere kinderen spelen, en waar alle ouders welkom zijn en steun vinden. Dat blijft vaak onderbelicht. Door de coronacrisis zijn er nieuwe drempels gecreëerd. Angst voor besmetting, maar ook: ‘Ben ik een goede ouder als ik mijn kind naar de opvang breng?’ Daarnaast is er ook bekommernis over kinderopvang als ontmoetingsplek voor ouders, waar ouders en begeleiders het opvoeden van jonge kinderen delen en elkaar steunen. Maar hoe doe je dat als ouders de kinderopvang (tijdelijk) niet meer binnen mogen?
Het einde van de crisis is nog niet in zicht. Ondanks alle maatregelen staat de kinderopvang voor de uitdaging om maximaal te blijven inzetten op toegankelijkheid, contacten met gezinnen, nabijheid en samen spelen, en de sociale functie. Daarnaast bestaat het risico dat bepaalde nieuwe vanzelfsprekendheden ontstaan. Bepaalde wegen die we nu inslaan, zullen we mogelijk ook na de coronacrisis verder bewandelen. Daarin zit een groot gevaar: want willen we echt terug naar dat medisch model, naar de tijd dat ouders hun kinderen aan de opvang afgaven door een luik?

Wouter Bulkckheart (hoofdredacteur Vlaanderen)
Lees hier het hele nummer en word abonnee!