Herken je dat gevoel? Aan het eind van de dag uitgeblust op de bank ploffen, het hoofd vol en je lijf moe. Pedagogisch professionals werken met hart en ziel, maar vaak ook onder hoge druk. Alles moet dóór. Meespelen – zittend tussen de kinderen, in rust en nabijheid – lijkt voor veel professionals een luxe geworden. En zelfs alleen al als je het probeert, kun je je schuldig voelen. Omdat er nog zoveel ‘moet’.

Een systeem vol goede bedoelingen
Op de groepen zie ik vaak hetzelfde patroon: medewerkers werken keihard, maar lijken vooral bezig te zijn met overleven. Geen tijd om stil te staan. Geen ruimte om écht te kijken. En dus ook niet om te voelen. Het systeem vraagt iets anders: doorgaan. We rennen door – met de beste bedoelingen – maar raken de bedoeling gaandeweg kwijt. Stilstaan bij de bedoeling Als je dit herkent, deel je dit gevoel dan weleens met collega’s? Of met je leidinggevende? Niet als klaagzang over hoe druk het is, maar als uitnodiging tot reflectie: waarom doe ik dit werk? Wat raakt me? Waar verlang ik naar in mijn werkdag? Welke ruimte heb ik – en welke zou ik willen?
Een aantal vragen die daarbij kunnen helpen: